Duizendste race meetellend voor het Wereldkampioenschap voor rijders ten spijt, het was natuurlijk maar een saaie pot in China. De neutrale toeschouwer zal gedacht hebben, “als dit representatief is voor die andere 999 races dan ga ik maar gauw wat anders doen.” Niet dat de aanwezige Chinezen ook maar enigszins bewust waren dat er ooit andere races zijn geweest in andere landen dan dat van hun Grote Leider dus die spreekwoordelijke neutrale toeschouwer die dat had kunnen denken zal er wel niet geweest zijn.

Daarbij is het natuurlijk raar om te denken dat de 1000^e race representatief zou moeten zijn, want hoe met dat er uit zien? Van de 1000 races heb ik er zo’n 600 bekeken, bijgewoond of over gelezen en daarin zaten spannende races, indrukwekkende races, mislukte races, rommelige races, knotsgekke races en dus ook zulke saaie races dat ze gewoon slaapverwekkend waren. Als de race in China representatief had willen zijn had die dus zowel spannend, indrukwekkend, mislukt, rommelig, knotsgek en slaapverwekkend saai moeten zijn…en dat kan dus niet.

Of toch wel?

Als ik eens terugdenk aan de 500^e race voor het Wereldkampioenschap, de Australische Grand Prix van 1990, dan zie ik ook een race die spannend, indrukwekkend, mislukt, rommelig, knotsgek en slaapverwekkend saai was. De race was saai want Senna ging vanaf de start onbedreigd en op indrukwekkende wijze op kop. Ondertussen mislukte de race van Prost die het hele weekeinde nog met zijn hoofd in Japan was omdat Senna ‘m daar van de baan had geramd. Mansell maakte er een rommeltje omdat hij in een poging Senna bij te houden van de baan vloog en daardoor, in plaats van een Braziliaan vlak voor ‘m (Senna), ineens een ander Braziliaan (Piquet) vlak achter ‘m had en daardoor blijkbaar zo schrok dat hij er nog een keer af ging en er nog een grotere rommel van maakte. Hoe indrukwekkend Senna ook was, ver in de tweede helft van de race vlooghij eraf en liet de leiding aan Piquet. Mansell was na zijn  rommel even naar de pits gegaan voor nieuwe banden en vervolgens begonnen aan een indrukwekkende inhaalrace. Vier ronden voor het einde beging Piquet een klein foutje en leek de Braziliaan een makkelijke prooi voor de ontketende Brit. Maar Piquet wist zich op indrukwekkende wijze op te richten en draaide een saaie slaapverwekkende race om in een spannende en knotsgekke finale met als hoogtepunt de mislukte, wat rommelige, inhaalpoging van Mansell drie bochten voor de finish. Oftewel, de 500^e race was er een die alle karakteristieken van de Formule 1 wist te herbergen. Het kan dus wel…

Wat ook saai was was de Long Beach Grand Prix. Het was Alex Rossi te-voor-en-te-na. De Amerikaan haalde net als vorig jaar de pole binnen en met het zien van de voorsprong had ik al het gevoel dat het net zo’n walk-over zou worden als verleden jaar voor Rossi.

Al in de eerste ronde deed Rossi een check out en vanaf de 10^e ronde was de Amerikaan uit het zicht en werd alleen nog maar gezien tijdens de pitstops. Engineer Jeremy Milless legde het doeltreffend uit: “we hadden het chassis perfect uitgebalanceerd en dat was precies de afstelling waarin Alex zich als een vis in het water voelde. Die afstelling werkt bijvoorbeeld minder goed voor Ryan (Hunter Reay, red.), die voelt zich daar niet zo goed mee. Maar de afstelling die Ryan wel bevalt is minder geschikt op Long Beach, in elk geval dit jaar”. Milless excuseerde zich niet voor de saaie race die het opleverde. “Voor mij was het spannend en indrukwekkend, totaal niet saai”. Dus dat was een saai doch indrukwekkende en spannende race.

Wat minder indrukwekkend was was de proefballon van Roger Penske en Chip Ganassi om de vaste teams die het gehele Indycar kampioenschap rijden een gegarandeerde plek in het veld voor de Indy 500 gegeven. Begrijpelijk, want niemand heeft zin in een non-kwalificatie zoals James Hinchcliffe verleden jaar overkwam. Maar ja, dat is nu eenmaal het spel. Tim Gray van Radio Le Mans was daar duidelijk over en ik ben het wel met ‘m eens: “als je full timers in de kwalificatie worden verslagen door een Indy special heb je duidelijk niet de snelste full timers aangenomen”. Daarbij doet de regel denken aan de begindagen van de IRL in 1996 toen Tony George 25 startposities garandeerde aan IRL fulltimers. Wie reageerden toen met een boycot? Onder andere mister Penske en mister Ganassi…

En om af te sluiten nog een paar gebeurtenissen dit weekeinde die wellicht saai waren maar niet minder indrukwekkend en misschien wel een beetje knotsgek. Joey Hand raakte van de week geblesseerd en kon de IMSA race niet rijden voor Ford. Sebastian Bourdais, die al voor Ford reed op Daytona en Le Mans, was toch toevallig in de buurt en reed dus afgelopen weekeinde 6 oefensessies, twee kwalificatiesessies en 2 races. En stond na afloop vrolijk met Marshall Pruett voor de camera de races na te beschouwen.

Iemand die startte in de IMSA race maar daar eigenlijk niet kon zijn was Jordan Taylor. De Amerikaan werd aan het begin van de week geopereerd vanwege een blinde darm ontsteking en had volgens de doctoren 0 % kans om te racen. De Amerikaan zei “please hold my appendix” en stond zaterdagmiddag gewoon aan de start….

En het laatste woord bewaar ik voor Jimmie Johnson, hij reed op zaterdagavond de 300 mijl van Richmond en werd 12^e. Hij rustte op zondag even uit en liep op maandag de Boston Marathon. Het streven was om binnen de drie uur binnen te komen maar uiteindelijk kwam Jimmie 9 minuten tekort. “Dan heb ik nog wat om te verbeteren” grinnikte de 7-voudig NASCAR kampioen…..