Australië is weer terug als seizoenstart, gewoon zoals het hoort. Ook al is het veel comfortabeler om een middagrace in Bahrein te bekijken, vroeg je nest uit voor de Formule 1 aan het begin van het seizoen is nu eenmaal folklore. Die folklore is al een aantal jaar verloren gegaan omdat Bahrein de start van het seizoen min-of-meer gekocht heeft. Met de toevoeging van de testdagen erbij zit de formule 1 dus vast aan een start in de zandbak.

Maar dit jaar gooit de ramadan roet in het eten. Racen tijdens de ramadan is niet acceptabel voor de heersers in het Midden Oosten en daarmee is de seizoensopening weer terug in Australië.

Het circuit in Melbourne heeft altijd iets onvoorspelbaars, na de race had je niet altijd een idee van wie er goed was en wie er minder goed was. Uiteraard waren daar uitzonderingen op.

Eén van die uitzonderingen was de eerste race in Melbourne, in 1996. Ik weet het, dat is een eeuwigheid geleden. De race werd gedomineerd door Williams, Jacques Villeneuve en Damon Hill reden soeverein aan kop, als aan een touwtje binnen een seconde van elkaar, totdat de Canadees tegen het einde snelheid terug moest nemen vanwege een olielek.

Het bleek een voorbode voor het seizoen want van de 15 races in 1996 werden er 12 door Williams gewonnen, waarvan 8 voor Damon Hill en 4 voor Jacques Villeneuve. De andere races werden gewonnen door Ferrari (3 maal Schumacher) en Ligier, dat met Panis de laatste overwinning behaalde in een bizarre race in Monaco.

Aan kop waren er dus geen verrassingen in Australië. De 3^e plaats werd echter ingenomen door Eddie Irvine, die in de kwalificatie ook al Michael Schumacher had verslagen, waardoor veel journalisten de kansen voor de Ier opnieuw gingen inschatten. Dat bleek later tijdverspilling te zijn want Irvine zou zelden een bedreiging vormen voor de Duitser.

Waren er verder nog gekke dingen of juist heel voorspelbare zaken te melden in deze race? Niet echt, Benetton had een slechte race: Berger werd slechts 4^e en Alesi viel uit omdat hij vergat naar de pits te komen om bij te tanken. Het leverde toen gefronste wenkbrauwen op want Benetton was de regerend wereldkampioen en van Alesi werd meer verwacht. Maar zonder Schumacher bleek het team van vlees-noch-vis niveau te zijn: er werd in 1996 geen enkele keer gewonnen.

De rijders die deelnamen aan de Australische Grand Prix zijn bijna allemaal wel op een-of-andere manier betrokken gebleven in de racerij. Zij het als raceteameigenaar (Fisichella), president van een autoclub (Hill), of als tv-commentator, zoals Martin Brundle die in Melbourne nog over de kop ging.

Er was een uitzonderlijk persoon bij die na zijn carrière van alles is gaan doen: Ukyo Katayama. In 1999 reed hij Le Mans voor Toyota, in het laatste uur in achtervolging op latere winnaar Pierluigi Martini. Er stond een onboard camera op z’n gezicht gericht. Een strakke blik vooruit die ineens veranderde in ogen die van links naar rechts en weer terug schoten. Een seconde later was duidelijk waarom: een klapband bij 330 km/h tussen Mulsanne en Arnage. De overwinning was weg maar de 2^e plaats bleef behouden.

Verder is Katayama eigenaar van team UKYO, wat actief is in de Japanse GT series, maar ook heeft deelgenomen aan de Dakar rally. En team UKYO is ook actief als wielerteam op pro continentaal niveau.

En verder heeft hij wat bergen beklommen, onder andere de 6^e en de 8^e hoogste berg in de wereld. Opmerkelijk figuur dus, oh ja, hij geeft ook nog commentaar op Fuji TV.

We gaan zien of de Australische Grand Prix dit jaar weer een resultaat zal geven waarvan je kunt zeggen: “nu weet ik nog niets”. Wat we wel weten is dat de race opmerkelijke figuren gaat opleveren. Want dat doet de Formule 1 altijd al…