Het was weer een vol weekend met heel veel races op TV. Er was Formule 1, de 24 uur van Spa, Indycar op Mid Ohio en NASCAR in Chicago. En die laatste was een primeur want voor de eerste keer reden de zware stockcars op een stratencircuit

Uiteraard kon de Grand Prix van Oostenrijk rekenen op de meeste belangstelling. Het blijft tenslotte Formule 1 en dat is voor velen toch het enige kampioenschap wat echt telt. Ook de dagwinnaar van de F1-quiz was aanwezig. Wellicht had hij voordeel van lokale kennis.

Helaas heeft de Formule 1 last van Nederlanders. Vooral van het soort wat alleen komt voor 1 iemand. Voor diegene wordt geklapt en gejuicht en alles en iedereen wie die persoon niet is krijgt de wind van voren…om het maar zachtjes uit te drukken. Een paar pilsjes erbij willen ook wel helpen. Die andere Nederlander waar de Formule 1 last van heeft leeft dan waarschijnlijk weer meer als een monnik. Zodat hij in staat is om de rest van het veld op een hoopje te rijden, inclusief een teamgenoot die toch echt hetzelfde materiaal onder z’n kont heeft. Oftewel, veel was er niet aan, of het moet om het tellen van de tracklimit violations gaan.

Op Mid Ohio was er geen sprake van tracklimit violations. Een tracklimit violation is daar heel simpel: de gang door gras of grindbak en het inleveren van één of meerdere posities. En toch was deze race ook niet heel opwindend. Want waar ze in de Formule 1 last hebben van Nederlanders, hebben ze in Indycar last van een Spanjaard. Eentje…

Alex Palou begon het jaar rustig maar toen de gang naar Indy werd ingezet begon hij op stoom te komen. De Indy Grand Prix was voor hem. Vervolgens won Newgarden de 500. De drie daaropvolgende races waren allemaal voor Palou. En ze werden alle drie gewonnen op dominante wijze. Er zat geen meter cadeau of toeval bij. En als hij tijdens de 500 geen douw van Rinus van Kalmthout had gekregen had hij ook mee kunnen doen voor de winst. Dus hier ook last van een Nederlander! Eentje maar, maar toch.

Bij gebrek aan spanning werd de hoop dan maar gevestigd op de NASCAR race in Chicago. Eerst was het al spannend of het wel door zou gaan want het regende flink. Delen van het circuit stonden onder een laagje water. Ik hoor het geschamper al dat die Amerikanen nooit durven te rijden met regen maar dat berust al jaren op een misverstand. Er wordt alleen niet gestart op een oval in geval van regen. En wie wil weten wat er gebeurt met regen tijdens een oval race moet maar even kijken naar de beelden van de Indy 500 van 1975.

Op Chicago werd alleen gewacht totdat de ergste plassen verdwenen waren en vervolgens werd er gewoon gestart. Geen gezeik. En de NASCAR boys zeikten ook niet. De ruitenwissers waren gemonteerd en men ging er vol voor.

Poleman Danny Hamlin ging er voller dan vol voor en belandde in ronde 3 in de muur. “Ik had eigenlijk geen idee waar ik mee bezig was of hoe ik racen in de regen op een stratencircuit moest aanpakken. Ik heb regen op COTA meegemaakt maar dit was weer iets heel anders.” De Amerikaan zou als elfde eindigen.

De gedachte dat de Amerikanen er niets van zouden bakken bleek nergens op gebaseerd. Het was een uitstekende race waar wel een paar tikken werden uitgedeeld. Desondanks waren er maar twee crashes te melden die ook echt einde race betekenden. En van alle finishers waren er maar 3 die niet in de lead lap reden.

Jenson Button was ingehuurd door Rick Ware Racing om hoge ogen te gooien op het stratencircuit. Dat kwam echter niet echt uit. De Brit werd anoniem 21^e.

Dan had team Trackhouse een betere zet gedaan door de Australische toerwagen kampioen Shane van Gisbergen in te huren. De Nieuw Zeelander kwalificeerde al als derde en voelde zich als een vis in het water met de zware Chevy Camaro op de straten van Chitown.

Aanvankelijk viel hij terug en reed hij op de 17^e positie toen NASCAR besloot de wedstrijd met een kwart in te korten. Doordat de race later gestart was viel de eindfase in de avonduren en er was geen kunstmatige verlichting voorzien. Bovendien lijkt het er dan wel op dat NASCAR verlichting op de auto’s heeft maar dat zijn slechts stickers…

Op dat moment begon van Gisbergen aan een opmars en 10 ronden voor het einde lag hij op de 5^e plaats. Vijf ronden voor het einde werd Chase Elliott gegrepen en vervolgens kreeg de Amerikaan zoals hij het zelf zei “een lesje in zijn eigen spelletje. Het was fantastisch hoe Shane de leider (Justin Haley) aanpakte. Heel rustig, het leek wel of hij het al drie bochten van te voren gepland had. Ik neem dit lesje mee naar volgend jaar.”

In de voorlaatste ronde ging ook Haley voor de bijl en ging van Gisbergen, ondanks een overtime procedure, er met de winst vandoor…. Bij zijn debuut in de series.

Van links en rechts kreeg de Nieuw Zeelander felicitaties en reacties vol bewondering. En terecht. Maar ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat het NASCAR veld hoopt dat Shane voorlopig nog in het Australische Supercar kampioenschap blijft.

Van Gisbergen zelf zegt dat hij nog een contract heeft voor 2024, dus…..

Overigens geen enkele track violation hier. Een track violation betekende een kus met de muur of de bandenstapel….

En daarmee was het weekend voorbij. Het begon voorspelbaar, het eindigde verrassend. Het was het afwachten waard.