Nou, dat was het dan, het weekendje kwalificeren. Zo’n weekend wat alles had wat de Indy 500 zo mooi maakt. En dan heb je de race nog niet eens gehad…

Want wat kwam er dan allemaal voorbij? Een Fransman, Pagenaud, waarover al een tijdje werd gespeculeerd wanneer hij de laan uitgestuurd zou worden door zijn team behaalde een glorieuze pole. Twee gedoodverfde favorieten, Rossi en Newgarden, die op het moment suprême niet thuis gaven en kansloos wegzakten.

Een Indy special, Carpenter, die bijna voor de 4^e keer de pole behaalde. Het team van die Indy special heeft misschien een fractie te besteden van het jaarlijkse budget van een Ganassi en een Penske maar had zijn deelnemers, Spencer Pigot, Carpenter en Jones, wel mooi op 2, 3 en 4. Colton Herta, een 18-jarige zoon van een ex-coureur, die zijn wagen gestript had van alle downforce die hij maar kon vinden en zodoende ultrasnel op de rechte stukken was maar ultravloeiend door de bochten moest gaan, en daarmee 5^e op de startgrid staat…

En dat was alleen maar de fast nine. Andere hoogtepunten en dieptepunten? Markus Ericsson deed het uitstekend met een 14^e plaats. De Zweed viel nog niet heel erg op dit jaar in Indycar maar het lijkt erop dat hij zich op Indy uitstekend thuis voelt. Ben Hanley leek kansloos want zijn Dragonspeed team heeft een tekort aan geld en een tekort aan ervaring, maar op zaterdag reedt hij zich ineens naar de 27^e positie en daarmee veilig in het veld.

Dat megabudgetten niet zaligmakend zijn bewees het Ganassi team met slechts een 18^e startplaats voor Dixon en een 29^e voor Rosenqvist. Ryan Hunter Reay start als 22^e maar dat hoeft niets te zeggen: in 2014 won hij vanaf de 19^e startpositie…

En Pippa Mann huilde net als vorig jaar tranen met tuiten. Maar ditmaal omdat ze aan de goede zijde van de streep stond. Ze start volgende week als 30^e en bewees daarmee dat een Formule W volslagen onzin is.

En dan hebben we het drama van bump hour nog niet gehad. Vroeger was het bump day en kon een ieder 6 uur lang pogingen doen om een snelheid op te bouwen waarmee je jezelf de startgrid van de Indy500 oprijdt. Dat was de dag dat er dealtjes werden gedaan. Teams die al veilig in het veld waren verhuurden hun reservewagens aan gelukszoekers met een zak geld en grote dromen. En omdat er altijd meer gegadigden dan plaatsjes waren vielen er deelnemers buiten de boot, die vervolgens weer een poging deden en daar al dan niet in slaagden. In 1995 was Eddie Cheever pas bij de 6^e poging, destijds het maximaal haalbare, succesvol.

Door de jaren heen werd het aantal deelnemers echter schaarser en tussen 2005 en 2015 was Bump Day voornamelijk Fill day. Er was alleen een jaar dat AJ Foyt zag dat de nummer 33, Arie Luyendijk jr wel erg langzaam was, even keek naar de werkeloze reservewagen, even belde met Felipe Giaffone, die aan het shoppen was in de stad en hem overtuigde om met z’n helm naar de speedway te komen. Met nog een uurtje te gaan reed Giaffone zichzelf het veld in en kon hij zijn plannen voor Memorial Day cancellen.

Bump Hour was dan een stuk korter dan Bump Day maar minstens zo dramatisch. Iedereen die op zaterdag 31^e of lager was geklasseerd kreeg nog één shot om zichzelf in het veld te rijden. Dat waren dus 6 deelnemers voor de laatste rij van drie. Hinchcliffe, gecrasht op zaterdag, Karam, Alonso, Chilton, Kaiser (crash op vrijdag) en O’Ward deden hun best maar aan et einde hadden alleen Karam, Hinch en Kaiser reden tot juichen. Met name Kaiser was zeer gelukkig want na zijn crash had het team 42 uur non-stop doorgewerkt om de reservewagen op orde te krijgen, daarbij gebruik makend van alle reserveonderdelen die er in Gasoline Alley te vinden waren…

Hinchcliffe was vooral opgelucht, net als Karam die vooral op zaterdag naar mate de middag vorderde steeds gefrustreerder leek te worden.

En zo stonden uiteindelijk de drie Carlin kandidaten ernaast. Chilton en O’Ward waren gewoon te langzaam maar dat Alonso het niet haalde in het aan Carlin gelieerde McLaren team was verrassend. Of toch niet, want Alonso kon de hele week de snelheid al niet vinden. “Misschien maar beter zo voor hem” aldus Sebastian Bourdais die als 7^e start. “Hij zou toch kansloos zijn geweest want met die wagen is duidelijk iets fundamenteel mis. En als je te langzaam bent wordt het een lange middag op Raceday”.

En zo was het startveld vastgesteld. Voorspellingen voor volgende week doe ik maar niet. Maar wat zou mooi zijn? De 4^e voor Helio Castroneves, een overwinning voor Pagenaud of Bourdais, de eerste voor een Fransman sinds 1913? Eindelijk eens die grote overwinning voor Ed Carpenter?

Zo maar een greep uit wat volgende week een fantastisch verhaal zou kunnen zijn….