Eindelijk, we zijn weer van start gegaan. Velen vinden de Dakar rally de start van het raceseizoen en wellicht is dat terecht. Er staat altijd een respectabel aantal topcoureurs aan de start, het landschap is spectaculair en het niveau is ook hoog.

Maar rally is toch een andere tak van sport als je het mij vraagt: het is een tijdrit en geen race. Je hoeft een ander niet in te halen om toch de snelste zijn. In het racen is het simpel, een ieder die voor je zit probeer je in te halen om te winnen en ook al heb je een kansloze wagen, je probeert diegene voor je te passeren. En in Daytona is dat traditioneel de eerste gelegenheid.

Eigenlijk gaat de term race voor de 24 uur van Daytona ook niet op: het is een uithoudingswedstrijd, of proef, zo u wilt. Na 24 uur wordt de balans opgemaakt: wie heeft de grootste afstand in zijn klasse afgelegd?

Maar niets is minder waar. In het laatste uur is het een strijd op de scherpste snede. Dan gaan de handschoenen definitief uit en is er nog maar 1 doel: naar voren om daar te blijven. Een echte race dus.

En wat is nu de grap? Voor dat eerste uur is het ook al een race, alleen dan zijn de belangen wat minder groot, wordt er soms wat meer ruimte aan de tegenstander gegund. Maar niemand laat zomaar de ander lopen. De snelheid ligt voortdurend hoog maar er wordt wat minder doorgeduwd om voorbij de deelnemers van langzamere klasses te komen.

Het was dus vele uren genieten. Petje af als je de volle 24 uur vol hebt weten te maken maar dat lukt me niet meer, hoe spannend het ook is.

Van begin tot eind was het zowel in de GTP (prototypes) als in de GTD (‘gewone’ GT’s) een strijd tussen giganten. In de GTP gingen Porsche, Acura, BMW en in iets mindere mate Cadillac elkaar te lijf, in de GTD werd er gestreden tussen Ford, Corvette, Aston Martin, Mercedes en ook hier BMW en Porsche.

Uiteindelijk gingen Porsche (GTP) en Ford (GTD pro) er met de hoofdprijzen vandoor. Maar beiden moesten er hard voor werken. Felipe Nasr moest in het laatste half uur eerst afrekenen met zijn teamgenoot Matt Campbell. Toen dat gebeurd was kreeg de Braziliaan nog geen rust want Tom Blomqvist wist ook de Australiër te passeren en ging vervolgens voor de leiding. En dat terwijl de Brit met z’n Acura team terugkwam van een achterstand van meer dan een ronde.

Het mixje van Porsche en Acura was bijna verrijkt geweest met BMW maar Dries vanThoor verslikte zich in een GT rijder en reed lichte schade. Repareren zou een zeker verlies betekenen dus reed de Belg door. Door de schade had zijn wagen echter ook neerwaartse druk verloren en daarmee vloog hij bij de laatste herstart achterin de Porsche van Campbell. Campbell had geen schade, VanThoor des temeer en nu moest de Belg wel naar de pits. Hij zou op een ronde nog vierde worden.

Dries vanThoor was dermate snel dat zijn broer Laurens, die op de winnende Porsche stond ingeschreven, het zinnetje “Dries, donder nou op” uit z’n mond liet ontsnappen….

Met Nasr en Laurens vanThoor won ook Nick Tandy deze 24 uur, waarmee de Engelsman nu alle grote 24 uursraces heeft gewonnen: hij was al eens de beste op Le Mans, de Nurburgring en Spa en mag nu dus ook Daytona bijschrijven.

In de GTD pro klasse won een Ford Mustang, gereden door de Noor Dennis Olsen, samen met de Belg Frank Vervisch en de Duitser Christopher Mies. Olsen leek vooral te profiteren van een ordinaire ruzie tussen Corvette en BMW. Corvette rijder Tommy Milner werd een aantal keren zeer opzichtig opgehouden door BMW’s Augusto Farfus die vele ronden achterlag als gevolg van een crash waar meerdere wagens bij betrokken waren. Milner reed zelfs schade als gevolg van het blokken van Farfus. Het kwam de Argentijn op een stop ’n ’go te staan, en een middelvinger van Milner.

In de slotfase was de Corvette van Alex Sims in een gevecht om de leiding met Olsen en BMW rijder van der Linde. Nico Varrone, de teamgenoot van Milner, lag vierde.

Was het opzet, was het wraak? Geen idee, in elk geval deed Varrone een aanval in bocht 1 bij van der Linde. Er wordt echter zelden ingehaald in bocht 1 en ook nu lukte dat dus niet. Varrone gaf van der Linde een beuk, die prompt spinde en kansloos was voor de zege. Varrone kreeg een drive through en kon het ook vergeten. Sims was intussen de aansluiting met Olsen kwijtgeraakt en was zodoende ook kansloos geworden.

Er was ook nog wat Nederlands succes te melden: Job van Uitert won samen met Bourdais, Alvarez en Farano de LMP2 klasse. Vooral Bourdais liet zijn ervaring gelden door in de slotfase zo zuinig mogelijk te rijden en zo zonder een splash and dash de meet te halen.

Corvette won nog een troostprijs omdat priverijder Matt Bell de GTD AM klasse als winnaar wist af te sluiten. In diezelfde klasse reed ook het schoolvoorbeeld van ‘nooit opgeven’ rond: Winward Racing, met onder andere Indy Dontje achter het stuur verloor in de nacht 7 ronden om een vastzittend gaspedaal te fixen want het is niet fijn als je daarmee op de International Horseshoe afrijdt. Aan de finish reed het team echter in dezelfde ronde als de leider, na zelfs kortstondig aan kop te hebben gereden.

En daarmee werd de eerste grote race van 2025 afgesloten. Als het een voorbode is voor alle andere races van dit jaar, dan gaan we een mooie 12 maanden tegemoet. Maar daarin schuilt ook een mooi feit: endurance racen is tegenwoordig zo leuk, het is gewoon niet echt representatief meer voor de rest….

PS, de vinger van Milner is al in een T-shirt vereeuwigd, hieronder besteldetails als je ‘m wil hebben:

PS2: Bourdais, van Uitert en vrienden zijn hun Rolex weer kwijt. Een van de skidblocks was te ver afgesleten. jammer Job, volgende keer beter