De Australische Grand Prix voelde een beetje als sokken met je verjaardag. Je kijkt iedere keer uit naar die feestelijke dag met familie en vrienden maar als je de cadeautjes uitpakt dan weet je het weer, oh ja sokken. Deze keer waren het zelfgebreide grijze sokken.
Melbourne bracht een traan en een lach. Een traan vanwege het overlijden van Charlie Whiting, de vriendelijke oom die door de rijders als een van hen werd beschouwd. Een lach was er uiteraard bij Valtteri Bottas, die op een bordje pap de race met overmacht won. Bottas reed als Lewis in zijn beste dagen en haalde daarmee zijn gram op al die criticasters die hem al uit de Mercedes aan het schrijven waren. Mea Culpa, ook hier maakten wij ons er schuldig aan.
Of er tranen vloeiden bij Williams weet ik niet, er heerst daar nu al berusting. Men weet dat ook het seizoen 2019 rechtstreeks de prullenbak in kan. Williams staat al drie jaar stil, de wagen van 2019 is geen klap sneller dan de wagen van 2017. Claire Williams is dan misschien sterk in het binnenhalen van grote sponsors en die houden het team financieel wel overeind maar zij slaagt er niet in om de wagen sneller te maken. Vorig seizoen werd ontwerper Paddy Lowe binnengehaald als de grote verlosser maar die werd nog voor het seizoen goed en wel van start ging weer door de achterdeur naar buiten gewerkt. Kubica en zijn sponsors moesten het financieel gat opvullen dat Martini had achtergelaten. Maar met alle respect voor de oude Kubica, hij reed over de baan zoals vele van zijn landgenoten met een dronken kop hier over onze wegen zwalken. Hij kwam regelmatig naast de baan terecht, schaafde langs de muur en werd in de kwalificatie en de race afgetroefd door George Russell, zijn debuterende teamgenoot. Ik heb de Pool dit weekend alleen maar horen klagen terwijl hij een zeer slordig weekend beleefde. Russell klaagde niet, wist dat hij moest roeien met de riemen die hij had en kan terugzien op een verdienstelijk debuut.
Als we een stuk verder op de grid kijken, een heel stuk verder, dan zien we een compact middenveld met zes teams die zeer aan elkaar gewaagd zijn en het zal van het circuit afhangen welk team de bovenhand heeft. In Melbourne was het net als vorig seizoen het team van Haas dat Formule 1.5 mocht aanvoeren. Met een zesde en zevende startplek wist het team dat het enkel tweemaal een geslaagde pitstop nodig had om dubbele punten binnen te halen. Het werd er eentje. Bij Grosjean verviel men in herhaling, net als vorig seizoen was er een wiel niet goed bevestigd. Grosjean out maar Magnussen was de winnaar bij de formule 1.5 en was bovendien de enige uit zijn klasse die in dezelfde ronde finishte als de winnaar.
Hoe zou men bij Renault terugblikken op de seizoen opener? Hulkenberg reed wederom een degelijke maar onzichtbare race ook hij wist net als zijn teamgenoot bij de kwalificaties niet door te dringen tot de laatste tien. Bij de laatste kwalificatieronde was het uitgerekend rookie Lando Norris die de eer van de Franse motorbouwer hoog moest houden. Verder was er geen enkele motor uit Frankrijk bij de eerste tien op de startgrid te vinden. Abiteboul mag dan in de winter hoog van de toren geblazen hebben dat de motor stappen heeft gemaakt en dat de wagen van het fabrieksteam nu met Red Bull kan wedijveren, Melbourne leverde hem slechts een zevende plaats op, een opgeblazen motor en een wagen die door Ricciardo bij de start compleet aan gort werd gereden. Norris liet zich bij de start verschalken door Hulkenberg en Raikkonen. En omdat hij bij de rijders zat die vroeg naar binnen kwam voor verse banden werd hij nog wat verder teruggeworpen.
De rijders die ervoor kozen om langer op hun eerste setje banden door te rijden hadden achteraf voor de juiste tactiek gekozen. Vettel werd als eerste naar binnengehaald en hij betaalde daar een zware tol voor. Verstappen die tien ronden later dan de Duitser van banden wisselde kon daardoor de zichtbaar met zijn banden worstelende Vettel makkelijk inhalen. Hamilton die ook vroeg naar binnen werd gehaald kon geen vuist maken richting zijn teamgenoot die ook beduidend langer buiten beef. Zelfs Charles Leclerc die in de beginfase al op afstand werd gereden door de top vier had zijn teamgenoot makkelijk kunnen inhalen als hij niet eerst vriendelijk om toestemming had gevraagd. Het team vaardigde echter teamorders uit en Leclerc moest achter zijn kopman blijven. Mocht er iemand nog denken dat Leclerc het dit jaar zijn kopman moeilijk gaat maken dan moet hij nu wel beter weten.
De bandenstrategie was ook beslissend in de onderlinge strijd tussen de diverse teamgenoten. Zo won Stroll het deze race duidelijk van Perez omdat hij veel later naar binnen ging, zo was het ook voor Bottas en Kvyat. Zij wisten hun teamgenoot voor te blijven door een betere strategie. Bij Gasly ging deze vlieger niet op omdat hij te ver achter zat en doordat hij achter Kvyat vastzat kon hij ook niet verder naar voren oprukken.
De jonge Fransman beleefde een teleurstellend weekend, een inschattingsfout van het team liet hem al in Q1 stranden en omdat Melbourne zich niet echt leent voor inhaalacties en ook omdat hij achter een foutloos rijdende Kvyat zat die uitgerust was met een dezelfde Honda motor zat hij een hele race tegen de achtervleugel van de Rus aan te kijken.
En met de Honda motor wil ik dit stukje afsluiten. Max bezorgde de Japanse motorbouwers voor het eerst sinds 2008 weer een podiumplaats en sluit daarmee een heel moeizaam hoofdstuk van de Japanners af. Ze weten nu definitief dat ze een motor gebouwd hebben die races kan winnen, een motor de eindelijk snel genoeg is, en misschien wel belangrijker, betrouwbaar is gebleven. De combinatie Honda – Red Bull – Max Verstappen kan zomaar een winnende combinatie zijn. Of het voldoende zal zijn voor een titel? Om met Max te spreken, het is nog vroeg om daar wat over te zeggen maar het ziet er veelbelovend uit.
