LENGTE CIRCUIT: 4.909 km
RONDERECORD: 1:15.484 L. Hamilton (2020)
POLE 2023: Geen race
SNELSTE RACERONDE 2023: geen race
TOP 3 RACE 2022:  geen race

Als ik aan Imola denk, dan denk ik altijd aan Riccardo Patrese. Het was namelijk in 1983 dat ik voor het eerst echt speciaal voor de TV ging zitten om een Grand Prix van begin tot eind te bekijken. Daarvoor viel ik altijd toevallig in een Grand Prix en bleef dan altijd ‘hangen’.

Vele anderen denken bij Imola aan Senna, aan Ratzenberger en 1994. Piquet en Berger zullen misschien ook nog wel in het geheugen gegrift staan.

Maar voor mij staat Patrese altijd centraal. In 1983 ging hij op weg naar de overwinning, als Italiaan in Italië. De Italianen konden dat echter niet waarderen want Patrese reed in een Brabham, niet in een Ferrari en niet in een Alfa, en ook niet in een Osella. Het gejuich was dan ook groot toen Riccardo een paar ronden voor de finish van de baan vloog en zo de weg naar de winst open lag voor Tambay met zijn Ferrari.

Die Ferrari droeg het nummer 27, het nummer van Gilles Villeneuve die een jaar eerder op Imola zijn laatste race had gereden, 2 weken voor zijn dood in België. Tambay was bovendien gestart vanaf de derde positie, de startpositie van Villeneuve een jaar eerder, waar als eerbetoon een Canadese vlag was geschilderd.

Tambay won, Ferrari won, en dat werd gevierd in typische Italiaanse dramatiek. Het publiek juichte, er vloeiden tranen. Het eerbetoon aan Villeneuve was perfect.

Maar in een hoekje van de Brabham pits zat de Italiaan die die dag het beste was te treuren. Op een gladde plek in Aqua Minerale was zijn droom uiteen gespat. En er was geen enkele landgenoot die er wat om gaf. Dat deed nog het meest pijn.

Het was zeven jaar later en de wereld zag er anders uit. Moest je in 1983 het nog hebben van de NOS die zo af en toe eens een Grand Prix uitzond, overigens met goed commentaar van Jan Lammers, nu had je Eurosport wat alles uitzond, vaak met tenenkrommend commentaar van Bert Devies. Nu ik er trouwens over nadenk, die dag zat Lammers naast Bert in de commentaarcabine! Dat krikte het niveau wel wat op.

Brabham was inmiddels een kansloos team geworden. Tambay was al jaren geleden gestopt. Maar Patrese was er nog altijd. En voor de eerste maal sinds 1983 was hij weer een kanshebber. Hij had in 1983 nog wel gewonnen in Zuid Afrika, een cadeautje van Nelson Piquet die in dezelfde race wereldkampioen werd, maar verder was hij door een diep dal gegaan: bij Alfa en opnieuw bij Brabham toen dat team al in verval was.

Pas toen hij werd binnengehaald bij Williams begon Patrese de weg naar boven weer te vinden. In 1989 reed hij al een paar keer aan de leiding maar een overwinning zat er niet in. Maar nu, op Imola, reed hij weer net zo sterk als 7 jaar geleden.

Zeker, het zat mee, want Senna viel al snel uit, Prost was langzaam, Mansell blies de motor op. Patrese reed rustig naar voren, werd nauwelijks opgemerkt en wellicht is het daarom dat het moment dat hij de kop pakte van Gerhard Berger volledig buiten het zicht van de TV camera’s plaatsvond. Ineens reed hij voor Berger richting Rivazza en liep hij gestaag uit.

Opnieuw werd er gelachen, opnieuw vloeiden er tranen, maar nu alleen bij Patrese. Hij had nog regelmatig teruggedacht aan Aqua Minerale, nog vaak getreurd over zijn behandeling door de Italiaanse fans, maar nu gingen al die gedachten resoluut in de vuilnisbak.

Twee Grands Prix, met twee volkomen tegenovergestelde resultaten, die zitten al heel lang in mijn geheugen vastgelegd.

Uiteraard heeft Imola een veel grotere geschiedenis dan die 2 races van 1983 en 1990. Het was het toneel van de laatste overwinning van Niki Lauda, een week voor zijn eerste pensionering in 1979, overigens telde de race toen niet mee voor het wereldkampioenschap. Een jaar later werd er eenmalig een Italiaanse Grand Prix gehouden omdat Monza verbouwd werd. Dat beviel zo goed dat er ten faveure van Imola een Grand Prix van San Marino werd bedacht.

Na de gebeurtenissen van 1994 werd Imola echter blijvend beschadigd. Ik weet het, de snelle Tamburello en Villeneuve bochten moesten aangepakt worden maar door de toevoeging van de chicanes werd Imola toch een beetje een 13-in-een-dozijn baan. Het vol gas traject van start-finish tot Tosa was nu min-of-meer een stop-start traject geworden.

Nadat de Formule 1 in 2006 verloren ging heeft Imola nog 1 keer de baan verbouwd. De Tamburello en Villeneuve chicanes bleven maar de chicanes bij start-finish verdwenen waardoor er een zeer snel traject ontstond tussen Rivazza en Tamburello.

Overigens is Alonso de enige rijder die nog ervaring heeft op het Imola van voor de laatste renovatie. Destijds reed hij nog tegen de Schumachers, Villeneuve, Coulthard en Montoya. En in 2005 pakte hij de overwinning…

Imola is terug en sindsdien is de overwinning verdeeld tussen de prima donna’s van nu: Hamilton en Verstappen. Of de dramatiek van 1983 en 1990 terugkeert? Wellicht, maar dan moet Ferrari wel het niveau van begin 2022 terugvinden….