Je ziet het wel eens vaker. Iemand begint het jaar met grootse daden en lijkt het kampioenschap al zo’n beetje op zak te hebben. Maar dan komt de eerste kink in de kabel. Geen nood, de voorsprong is groot genoeg en na die kleine misstap gaat het winnen gewoon weer verder. Maar de misstappen gaan steeds frequenter voorkomen tot het tot een complete verliezersreeks komt: Scott Dixon kan erover meepraten, hij heeft tot dusver vier overwinningen behaald, meer dan iedereen, maar de laatste 4 races is hij niet meer in de buurt van het podium gekomen…

Zijn naaste belager, Josef Newgarden, lijkt daarentegen steeds meer naar voren te komen en heeft zijn achterstand aanzienlijk verkleind. Maar hij zal in St Pete toch moeten winnen terwijl Dixon niet in de top 10 terecht mag komen en dat is weliswaar  niet heel waarschijnlijk maar toch ook niet onmogelijk gezien de huidige vorm van Dixon en zijn Ganassi team. Teamgenoten Rosenqvist en Ericsson zijn ook niet echt van voren te vinden…

Newgarden is de man in vorm, heeft inmiddels gewonnen op Iowa, Gateway en de Indy Roadcourse en is al 5 races op rij Dixon voorgebleven. Daarmee is zijn achterstand van 117 punten geslonken tot slechts 32….

Achter de twee titelkandidaten staat een onopvallend figuur die stilletjes naar de macht aan het grijpen is in Indycar: de 19 jarige Colton Herta is in 1 jaar tijd uitgegroeid tot de leider van Team Andretti en heeft Alex Rossi volledig in de schaduw gesteld. Het gaat het hele jaar al niet goed met Andretti Autosport en dat zie je aan de prestaties van Rossi en Hunter Reay: zij maken fouten die niet van hen worden verwacht. Van Marco Andretti en Zach Veach wordt sowieso niet zoveel verwacht, Veach is al vervangen door Hinchcliffe, maar bij Herta zie je eigenlijk geen gekke dingen. Hij rijdt gewoon zo hard mogelijk en rijdt daarmee best goede uitslagen terwijl het team het laat afweten. Hij werd dan ook beloond met een dominante overwinning op Mid Ohio. De titel gaat dan dit jaar naar Dixon of Newgarden maar Herta wordt Amerika’s nieuwe superster.

Opvallend genoeg heeft Herta het vaak aan de stok met met Rinus van Kalmthout. Er zijn dit jaar al een aantal duels geweest tussen de twee jonge rijders waarbij het niet helemaal zonder slag of stoot ging. VK is dan ook een snelle jongen maar het lukt nog niet om consequent met de kopgroep mee te doen. Op Indy wist Rinus in race 1 de pole te behalen, weliswaar met een gelukje omdat in de andere kwalificatiegroep door een rode vlag er een eind kwam aan de training voordat er echt serieuze tijden werden gedraaid.

Daarbij had Rinus al zijn beste banden opgesoupeerd en wist hij dat hij daarvoor moest betalen in race 2. Maar in Race 1 behaalde hij naast de pole ook zijn eerste podiumplek. In race 2 was hij echter veroordeeld tot een plekje in de achterhoede.

Op Indy deden er ook weer twee oudgedienden mee: Castroneves verving Oliver Askew bij McLaren. De Indy lights kampioen van vorig jaar had nog teveel last van een hersenschudding, opgelopen tijdens de Indy 500 waar hij op Swede Savage wijze in Turn 4 de muur an de binnenzijde van de baan invloog. De Amerikaan kon het in 1973 niet meer navertellen maar Askew kwam er dus ook niet geheel ongeschonden af.

Castroneves werd dus weer eens opgeroepen, net als Sebastian Bourdais die zijn plek kreeg in de nummer 14 van AJ Foyt. Maar beide oudgedienden konden niet tot grote daden komen. Wellicht een teken dat de lichting van 2020 een heel sterk veld is geworden?

Mogelijk gaan we dat in 2021 meemaken. Een jaar waarin alles hopelijk weer een beetje normaal wordt, waarin ovals een uitstervend ras zijn geworden en er met de toevoeging van een stratenrace in Nashville weer serieus muziek in het Indycarkampioenschap komt…

Maar eerst maar de St Pete Grand Prix. De titel gaat naar een oudgediende of een rijder die in de kracht van z’n carrière zit. Dixon heeft in elk geval de smaak te pakken door samen met Renger van der Zande en Ryan Briscoe Petit Le Mans te winnen. Een voorschotje op komend weekeinde?