Races op Road America, daar kan je geen genoeg van krijgen. Het is het meest veelzijdige circuit van Noord-Amerika en misschien wel van de wereld. Alles zit erin, snelle rechte stukken, langzame bochten, snelle bochten, hele lange doordraaiers, een kink op het scherpst van de snede. Je noemt het maar, het zit erin.

Wie daar wint kan zich een grote noemen. En in race 1 werd dat ook meteen de waarheid met weer een overwinning voor Dixon. De kiwi was dit keer niet direct aan te wijzen als de beste in het veld maar hij zat op het vinkentouw toen Newgarden z’n motor liet afslaan in de pits. Als je zelf niet het beste bent moet je kunnen profiteren als de koplopers in de problemen komen.

In race 2 was Dixon zelf diegene die in de problemen kwam terwijl hij wederom niet bij de besten meereed. En dit keer was er geen redden aan. Normaal is Dixon nooit verslagen zolang de finishvlag niet gevallen is maar dit keer kon zelfs de Iceman niets meer uitrichten en was de eerste race die hij dit jaar niet won een feit.

Niet dat het voor Chip Ganassi wat uithaalde want Felix Rosenqvist pakte naadloos de rol van Dixon over en zo staat het in de stand van Ganassi tegen de rest 4-0. Vreemd genoeg staat het op het gebied van gewonnen poles 4-0 voor Chevy maar is het wat betreft de eindoverwinning 4-0 voor Honda.

Rosenqvist zal opgelucht kunnen ademhalen. Hij was er al een paar keer dichtbij maar op Texas gooide hij een zekere 2^e plaats in de muur en op Indy was hij vervolgens onzichtbaar. En in de eerste race op Road America werd het ook nog niet beter.

Wie ook opgelucht adem kunnen halen zijn de heren en dames van Team Arrow McLaren Schmidt Peterson. Pato ‘O Ward pakte de pole voor de 4^e race en leek lange tijd op weg te zijn naar de winst. Maar in de 2^e helft werd duidelijk dat Rosenqvist net die paar tienden per ronde sneller was. ‘O Ward vrat z’n banden wat sneller op dan de Zweed. En toen er bij de laatste pitsstop alleen een setje gebruikte rode banden beschikbaar bleken te zijn was de Mexicaan kansloos tegen Rosenqvist die nieuwe primary banden omgelegd kreeg. Niet dat Pato zich zonder slag-of-stoot gewonnen gaf. De Ganassi rijder moest er een paar bochten side-by-side racen met Pato voor overhebben.

Will Power had een goede dag op zaterdag met een 2^e plaats maar op zondag kreeg hij de Gouden Bowling Ball van Marshall Pruett als trofee. Voor de 1^e bocht had hij Hunter Reay er al afgekegeld, gevolgd door Graham Rahal in bocht 3. Jack Harvey schrok hier blijkbaar zo van dat hij spontaan achterstevoren ging. In de 2^e ronde ging Power tenslotte op zichzelf grasmaaien. Na reparaties werd de Aussie alsnog 11^e.

Rinus Veekay liet bij de start van de 2^e race zien waar hij voor op aarde is: hard racen. Hij ging in de 1^e ronde buitenom bij Simon Pagenaud in de Caroussel, een lange doordraaier naar rechts, een beetje vergelijkbaar met de Parabolica op Monza. Het bleek ook meteen het hoogtepunt van het weekend voor ‘Rodeo Rinus’, zoals hij genoemd werd in het blog van Pruett, want verder was hij onzichtbaar.

Na 4 races is duidelijk dat het team van Ganassi het beste voor de dag komt. Rosenqvist en Dixon hebben alles gewonnen en Ericsson heeft goede en constante resultaten neergezet. De andere teams zijn vooral wisselvallig. Dan weer top, later weer flop.

Het zou kunnen dat het te maken heeft met de geringe tijd die er is om de wagens af te stellen. Eén vrije training per race geeft weinig gelegenheid om problemen echt goed te analyseren waardoor hit ’n miss standaard procedure is. Alleen Ganassi heeft daar schijnbaar geen last van of ze hebben gewoon 4 maal geluk gehad.

Volgende races worden gehouden op Iowa Speedway in Newton, het kortste circuit op de kalender, nog net geen mijl lang. Het is weer een doubleheader, beide zijn avondraces. Dus als je wil kijken zal je als Europeaan er nachtwerk van moeten maken.