Racen in een leeg stadion, het is een raar gezicht maar we zullen het er een tijdje mee moeten doen. Ik ben maar wat blij dat het kan tussen de kreten van het nieuwe normaal (wat mij betreft het tijdelijke normaal, maar dat terzijde) en de anderhalve meter samenleving.

Indycar is NASCAR gevolgd en is met een kleine drie maanden vertraging ook van start gegaan met het seizoen. De vele gemaskerde mannen en enkele gemaskerde vrouwen lieten zien dat het kan en het was fijn om de huilende turbo’s weer te horen. Zelfs bij het volgen van practice, waar ik alleen de beschikking had over Indy radio en live timing, klonk het geluid meteen weer vertrouwd.

Het geluid overstemde het niet aanwezige publiek, dat had het ook wel gedaan met wel aanwezig publiek, dus het geluid van de tribunes miste ik niet. Maar het gezicht van lege bankjes waar normaal diverse personen zitten in, vooral in Amerika, alle soorten en maten, ja, dat vond ik toch wat onwennig, ongeacht de lege plekken die er de afgelopen jaren al waren op de Texas Motor Speedway.

Na de race was het ook wel duidelijk waarom Texas normaal niet de eerste race van het jaar is. Alles is aan het begin van het seizoen nieuw: nieuwe rijders, nieuwe auto’s, nieuwe banden, nieuwe reglementen, aeroscreen: alles kan nieuw zijn en je hebt geen idee hoe het kan uitwerken. En met die onbekendheid wil je niet beginnen in Texas, een oval waar de kleinste foutjes meten worden afgestraft. Maar ja, nu moest het wel…

Wie daar over mee kon praten was Veekay, onze eigen Rinus van Kalmthout. Eerst een rookie mistake, zoals hij zelf zei, door de linker wielen onder de witte lijn te zetten. Onder die lijn is de banking gewoon 0 graden ipv van 24 en daarmee breng je de wagen in ernstige onbalans wat de Nederlander dan ook merkte.

In de race kwam hij juist te hoog uit en daarmee reed hij zijn wagen in wat Indycar insiders “the grey“ of “the marbles” noemen. The grey is het deel van de baan wat tijdens een raceweekeinde vol komt te liggen met stof en rubberdeeltjes. “The marbles” slaat dan ook op die rubberdeeltjes die eruitzien als knikkers. Alleen glanzen ze niet.

In beide gevallen eindigde Rinus in de muur en wist hij dat hij een steile leercurve voor zich heeft.

“The grey” kon op Texas Motor Speedway trouwens beter “the black” genoemd worden. In November was er voor de NASCAR race een traction compound op de baan gesmeerd die het voor de zware stockcars mogelijk maakte om meerdere lijnen te rijden wat een levendige wedstrijd opleverde.

Voor Indycar werd geprobeerd om de gripverbeteraar te verwijderen door oude banden er overheen te slepen. Het gevolg was een explosie van de hoeveelheid marbles met als resultaat dat er in de bochten maar één lijn beschikbaar was. Volgens ooggetuigen was het verschil in grip zelfs te voet merkbaar.

Waarom men de traction compound wilde verwijderen weet ik niet. Mogelijk om te voorkomen dat de Indycars, die veel sneller zijn dan stockcars, te hoge snelheden zouden bereiken? Te snelle wagens, daar weten ze in Texas alles van sinds de geannuleerde CART race van 2001 toen na de kwalificaties de een na de andere rijder duizelig uit z’n wagen stuiterde.

1 of 2 lijnen, voor de winnaar had het niet uitgemaakt want het was Dixon te-voor-en-te-na en hij had ook één van de weinige geslaagde inhaalpogingen toen hij in de 91^e ronde Josef Newgarden op de baan de kop afhandig maakte. Dixon scoorde zijn 47^e overwinning waarmee hij in de buurt van Mario Andretti komt die er 52 heeft behaald. De 67 van AJ Foyt zal nog wel en tijdje buiten bereik blijven maar zeg nooit nooit met Scott Dixon.

Om de dominantie van Dixon te onderstrepen: na de laatste gele vlag bleven er vier ronden over en daarin reed Dixon de rest op 4 seconden of meer…

De race kenmerkte zich sowieso als een race op twee snelheden: Ganassi snelheid en de slow lane. Want teamgenoot Felix Rosenqvist wist tot laat in de race goed in het spoor te blijven van Dixon totdat hij er afvloog na het gewaagd te hebben een paar wielen in “the black” te zetten.

Dixon kon je gemakkelijk de man van de race noemen. Maar eigenlijk kon je dat net zo goed van Jack Harvey zeggen. De Brit had totaal geen snelheid in zijn wagen maar finishen betekent prijzengeld en dus reed hij maar door. Met als gevolg dat hij telkens binnen een paar ronden werd bijgehaald door de leiders. Die leiders konden vervolgens Harvey niet inhalen omdat er maar één lijn was. En zo trok Harvey als een soort Jarno Trulli een hele trein achter zich aan. De pitstops moesten uitkomst geven.

En die pitstops waren er in grote getalen: Firestone had geen banden kunnen produceren omdat de fabrieken gesloten waren om een reden die we allemaal tot vervelens toe wel kennen en had dus maar oude banden van vorig jaar meegenomen. Niemand had een idee hoe die banden zich zouden gedragen, veel gelegenheid tot testen was er niet en zodoende werd er een limiet in gesteld: maximaal 35 ronden per set. Ronden onder geel telden niet mee, maar omdat weinig geel was moesten er minstens 5 stops gedaan worden.

Tijdens die stops kon je wel zien dat de teams van Penske en Ganassi de beste pitcrews hebben. Rijders van Carlin en Foyt konden voorin meerijden maar na de stops hadden ze vaak één of meer plekken verloren en konden ze weer opnieuw beginnen.

Waren er nog verrassingen achter Dixon? Ja: Team Penske wist dat het weinig tijd had in dit 1-daagse evenement om een setup te vinden voor de race. Die vonden ze dan ook niet maar ze wisten toch een tweede en een derde plaats te behalen met Pagenaud en Newgarden. Zach Veach was de snelste rijder voor Andretti terwijl favoriet Alex Rossi de hele dag onzichtbaar was na twee drive-throughs aan het begin van de race. Charlie Kimball maakte AJ Foyt trots in z’n thuisrace door e hele dag voorin mee te rijden. In de laatste ronde vloog hij eraf en moest zich tevreden stellen met een 11^e plaats. Conor Daly reed voor Carlin ter vervanging van Max Chilton die zich op ovals niet thuisvoelt. Daly maakte het zijn reguliere teambaas Ed Carpenter knap moeilijk en finishte direct achter hem op de 6^e plaats. De volgende race, op de Indy roadcourse zal Daly Ed vervangen want Carpenter voelt zich niet thuis op roadcourses. Bent u daar nog?

Geen verrassing was de prestatie van Ryan Hunter Reay. Voor de start moest er nog gesleuteld worden aan zijn wagen, ook toen dat niet meer mocht. De Amerikaan moest na de start meteen naar binnen voor een drive through en had meteen een ronde achterstand. Maar Hunter Reay liet zoals gewoonlijk de hele middag de vonken er vanaf spatten, won de ronde terug en finishte alsnog 8^e.

Van de rookies deed Oliver Askew het best van zich doen spreken. Hij had het gemakkelijk want Veekay had in zijn fout ook maar meteen mede rookie Alex Palou van de baan gekegeld. Niettemin reed Askew opvallend onopvallend en werd 9^e.

En daarmee is de kop eraf. Na NASCAR is Indycar het tweede kampioenschap dat voorzichtig weer is begonnen. Dixon heeft duidelijk gemaakt er ook in z’n 20^e seizoen niet met ‘m te spotten valt en de eerste race onder de regie van Penske stond als een huis. Wellicht om zijn neutraliteit te benadrukken was Roger Penske niet bij zijn eigen team te zien. De volgende race is echter een thuisrace voor Team Penske, op de in november opgekochte Indy Motor Speedway. Eens kijken of Roger zijn gezicht daar wel laat zien.