De volgende stap was het overtuigen van de Formule 1 organisatie om een tweede Grand Prix in de Verenigde Staten te organiseren naast de bestaande in Watkins Glen. Een tweede Grand Prix in hetzelfde land was niet gebruikelijk maar Tom Binford, zeg maar de Jean Todt van Amerika destijds, had uiteraard wat lijntjes naar Europa. Hij nam contact op met Nino Bacciagaluppi, een vooraanstaand lid van het CSI, de voorloper van de Fisa wat later weer in de FIA zou opgaan. Bent u er nog? Nino was onder meer verantwoordelijk voor het keuren en toewijzen van nieuwe tracks. Pook en Gurney hadden het bezoek van de Italiaan tot in de puntjes voorbereid, Pook wist hoe hij een project moest presenteren en zorgde ervoor dat het stadhuis de rode loper zou uitleggen voor Bacciagaluppi. Gurney zorgde ervoor dat Phil Hill en Richie Ginther, de favoriete Amerikaanse coureurs van Bacciagaluppi, aanwezig zouden zijn. Ginther en Hill hadden nog samen met Gurney voor Ferrari gereden. Phill Hill zou nog jaren als adviseur aan de Long Beach Grand Prix verbonden blijven.
Het was de bedoeling dat er een ronde gereden zou worden op het concept circuit maar Bacciagaluppi stond erop om de ronde te voet af te leggen. De Italiaan keek rond, gaf diverse aanwijzingen die twee medewerkers van het stadsbestuur onmiddellijk noteerden, daarmee aangevende hoe serieus de stad het initiatief nam.
Bacciagaluppi wilde dat Long Beach zou slagen, hij zag potentie in de race. Long Beach voldeed net niet aan de minimale lengte voor een circuit maar hij gaf dispensatie omdat Monaco ook niet voldeed aan die regel. Het enige bezwaar was dat er nu 2 GP’s in hetzelfde land zouden worden verreden. Maar omdat Long Beach aan de westkust lag en Watkins Glen aan de oostkust (bij New York) en omdat Long Beach in het voorjaar zou plaatsvinden en Watkins Glen in het najaar, was dat probleem snel verholpen.

In 1975 werd een sponsorshipdeal met Toyota gesloten voor het leveren van voertuigen voor de organisatie. Een paar jaar later zou Toyota de hoofdsponsor worden, een rol die het merk 40 jaar lang zou blijven vervullen.

In september 1975 werd de eerste Long Beach Grand Prix gehouden, een testrace voor het in Amerika zeer populaire F5000 kampioenschap. Hiermee moest bewezen worden dat Long Beach de organisatie van een Formule 1 race aankon, Mario Andretti, Al Unser, Brian Redman en David Hobbs deden mee en daarmee stroomde het publiek wel binnen. Bovendien deden Phil Hill, Dan Gurney en Graham Hill demonstratieritten met Toyota Celica’s, wat de opmaat was voor de traditionele Toyota Pro/Celebrity race.

De F5000 race was een groots succes en de passages van de Queen’s Hairpin en van Linden Avenue, waar een steile afdaling werd gemaakt, waren al meteen klassiekers. Brian Redman werd de eerste winnaar.

Voor Chris Pook was het evenement echter een nachtmerrie omdat hij met allerlei onverwachte problemen te maken kreeg. Zo waren er betonnen muren, of vooral het ontbreken daarvan, die de eerste vrije training behoorlijk dwars zaten. Tribunes waarop de verkeerde nummerbordjes hingen. Een spoorloos verdwenen podium queen die last minute vervangen werd door een serveerster die ze ergens uit een bar geplukt hadden. De champagne ontbrak en moest hals over kop bij de lokale slijter gehaald worden. Maar er werd van geleerd en publiek en deelnemers hadden er nauwelijks iets van gemerkt.
Men was er klaar voor in Long Beach. Er hoefde alleen nog maar een deal met Bernard Ecclestone afgesloten te worden.

Een week na de eerste Long Beach Grand Prix vloog Pook naar Watkins Glen voor de ontmoeting met Bernie om de Formule 1 naar Long Beach te halen. Maar voordat hij hem te spreken kreeg was Pook getuige van een onderhoud tussen Ecclestone en Penske. Het ging over John Watson die bij Bernie onder contract stond maar aan Penske was uitgeleend. En Penske wilde Watson bij een grote sponsorbijeenkomst laten opdraven zonder hem daarvoor te betalen. Waarop Bernie hem liet weten dat als Penske geen $30.000 zou overmaken hij naar Watson kon fluiten. De arme Roger kon niets anders dan dokken omdat hij Watson al had toegezegd op de bijeenkomst.
Pook was meteen gewaarschuwd.
De deal werd afgesloten voor $550.000 en zou een week later in London bezegeld worden, daar was de deal inmiddels alweer $25.000 duurder geworden…

Terug in Long Beach creëerde Pook een draaiboek op basis van alles wat er misging tijdens de F5000 race. Hij noemde het Race Central en dat draaiboek werd de blauwdruk voor een racemanagement en communicatieplan voor alle toekomstige Long Beach Grand Prix, het zou een template vormen voor alle races op stratencircuits en zelfs voor sommige wedstrijden op permanente circuits. En in 1984 vormde het zelfs de basis voor het operationele plan voor de Olympische Spelen in LA….

De eerste Formule 1 race werd gewonnen door Clay Regazzoni. Die had bijna zijn grootse overwinning gemist omdat hij na een feestje in de Playboy Mansion een limousine had ‘geleend’ en er mee naar zijn hotelkamer op de Queen Mary was gereden. De eigenaar kwam met de politie zijn bezit terughalen. Pook wist een schandaal te voorkomen door 50 toegangsbewijzen te schenken.

Dan was er nog een probleem met Goodyear dat moeite had met de Bridgestone sponsoring. Pook had een bescheiden deal gemaakt met Bridgestone, hij kon er net een voetgangersbrug van betalen, maar hoe klein ook, het zinde Goodyear, wat alle teams van banden voorzag, niet en dreigde de bandenleveranties te annuleren. Het kwam Ecclestone ter ore en in Bernie stijl werd het probleem verholpen. Hij hield Goodyear aan hun contract wat ze met de Formule 1, niet Long Beach, hadden gesloten en vertelde ze dat ze gewoon moesten leveren. Vervolgens liet Bernie aan de racedirecteur van de bandenboer, Leo Mehl weten dat hij niet bijster snugger was geweest door een sponsordeal bij een world class event aan zich voorbij te laten gaan. Het zou het begin zijn van wederzijds respect en vriendschap tussen Pook en Ecclestone. De Grand Prix van 1976 kreeg de prijs van de best georganiseerde Grand Prix van het jaar. Maar financieel was het een ramp. De rekening stond voor 2 miljoen in het rood en er moesten dus afspraken worden gemaakt met de stad, met sponsors en vooral veel schuldeisers. Met moeite wist Pook het schip recht te houden.

Voor de race in 1977 moest weer de gang gemaakt worden naar de Coastal Commission want er werd weer geprotesteerd. En ditmaal was het menens en leek het erop dat de Long Beach Grand Prix maar een kort leven zou hebben. Pook belde Ecclestone uit z’n bed om afscheid te nemen. Bernie reageerde echter met een “Waarom heb je niet eerder aan de bel getrokken?” en ging bellen met de voorzitter van de CSI, die weer belde met de Franse minister van sport, die weer ging bellen met zijn Amerikaanse collega, die op zijn beurt contact opnam met de gouverneur van Californië. Resultaat was een telefoontje naar de Coastal Commission, hoe ze het in hun hoofd haalden om de best georganiseerde race die in de hele wereld op televisie kwam te annuleren. Bernie had min-of-meer een internationaal conflict ontstoken om de race te redden. En Pook kon weer even ademen.

Ook de omwonenden waren om, zo had Pook bij de eerste GP 22 bussen klaargezet om de voornamelijk oudere ingezetenen op een busreisje naar Santa Barbara te trakteren. De bussen bleven echter ongebruikt op de parkeerplaats, het bleek dat de ouderen genoten van al het rumoer en de sensatie van snelle auto’s in hun straten, zoveel dat ze er niets van wilden missen. Voor 1977 kon Pook dan ook een kostenpost schrappen

In 1977 won Mario Andretti in Long Beach. De overwinning van Andretti kwam als een geschenk uit de hemel. Mario stond in de 2^e helft van de jaren ’70 op het hoogtepunt van zijn roem en door zijn winst wist heel Amerika dat er elk jaar een unieke race plaatsvond op de straten van Long Beach. En daarmee kwamen ook de eerste eigenaren van hotelketens, restauranthouders en retailondernemers een kijkje nemen: business en vrije tijd combineren en als het even kon een paar rondjes over de baan met de sterren uit de racerij. Daarna weer even praten met de sterren uit Hollywood die meededen in de Toyota Pro/Celebrity race om vervolgens over contracten te gaan praten.

In 1978 werden de eerste papieren getekend voor de bouw van hotels langs Pine Avenue en de Shoreline Drive. Het initiatief van Pook begon vruchten af te werpen en downtown Long Beach begon het schimmige imago af te werpen.

De stad werd een magneet voor toeristen, zakenmensen, beursgangers en zij die graag gezien werden. De burgermeester toonde zich zeer tevreden met de gang van zaken maar Chris Pook bleef moeite hebben om geld te verdienen aan de Grand Prix. Door de jaren heen ging de organisatie steeds efficiënter lopen en konden diverse kosten geschrapt worden. Maar aan de andere kant van de financiële afdeling stond Bernie Ecclestone met telkens weer een hogere vraagprijs. “We hoeven hier maar één keer regen te hebben en we zitten weer in de rode cijfers” verzuchtte Chris in 1982.

Toen raadde Gurney hem aan om eens met CART, Championship Auto Racing Teams, te praten. CART was de klasse die ook elk jaar de Indy 500 reed. De deelnemers waren dan ook bekend in heel Noord-Amerika. Pook wilde aanvankelijk niet. Het zou het einde betekenen van de wereldwijde aandacht voor Long Beach. Gurney zei hem dat het doel om Long Beach in de vaart der volkeren omhoog te stuwen al was behaald, dat het nu tijd werd om ook de toekomst van het evenement zeker te stellen. Voor 1983 vroeg Bernie al 3 miljoen voor een Grand Prix, terwijl CART maar 6 ton verlangde. De Long Beach Grand Prix zou in één klap van z’n geldzorgen af zijn….

Pook gaf begin 1983 bij Ecclestone aan dat dit het laatste jaar zou worden als hij zijn prijs niet zou verlagen. Bernie vermoedde blufpoker van Pook en gaf geen krimp. Maar ondertussen sloot Pook een deal met CART en stelde Bernie voor een voldongen feit. Ecclestone zei dat hij een grote fout maakte en wenste ‘m succes.

Maar tijdens die laatste Grand Prix voor Formule 1 in 83 kreeg Bernie spijt…. Op zijn weg naar het kantoor van Bernie kreeg Pook al vragen van diverse teamleiders: Marco Piccinini, Frank Williams en Ken Tyrrell vroegen of het echt waar was dat het de laatste Formule 1 race zou worden. In het kantoor deed Bernie een laatste vergeefse voorstel: “Chris, I don’t want to leave here. We can’t NOT be here next year.” Vervolgens bood hij de race aan voor 1,75 miljoen per jaar, tot 1986. Maar het enige wat Pook te zeggen had was dat de contracten getekend waren en er geen weg meer terug was. “You’re making a big mistake” antwoordde Bernie, maar later zou hij zeggen dat het laten lopen van de Long Beach Grand Prix juist zíjn grootste fout was geweest…