In 1984 startte CART voor de eerste keer op Long Beach. De internationale pers bleef weg en het publiek was ook wat minder dan de jaren daarvoor. Maar omdat CART veel goedkoper was kon er winst worden bijgeschreven en werd de Long Beach Grand Prix een gezonde onderneming. Bovendien bracht wéér Mario Andretti voorspoed naar Long Beach. De nog altijd immens populaire Amerikaan won in 1984 en zou daarna nog tweemaal de winst pakken. Zoonlief Michael mocht in die periode ook het zoet van de overwinning proeven. Vanaf 1987 heerste Al Unser jr in de straten van Long Beach. Met winnaars uit de 2 grootste racefamilies van Amerika kon Long Beach voor de dag komen.

Al gauw was het aantal verkochte toegangsbewijzen weer op het peil van de Formule 1 en ook de internationale pers liet zich weer mondjesmaat zien. Jim Michaelian, tegenwoordig de CEO van GPALB zei daarover: “After the loss of F1 we thought we would operate in the backwaters of motorracing. But we didn’t miss a beat and built the event into the biggest one of southern California”.

Omdat Pook met de GPALB een enorme ervaring wist op te bouwen besloot hij met het bedrijf meer stratenraces op te zetten.
Ecclestone vroeg Pook om zich met de organisatie van Vegas, Dallas en Detroit te bemoeien, drie GP’s die niet echt succesvol werden. Maar de betrokkenheid van Pook werd door de plaatselijke organisatoren niet echt gewaardeerd, men vond hem maar een vervelende bemoeial en als ze hem niet de laan uitstuurden dan vertrok Pook wel op eigen houtje. De GP in Las Vegas op de parkeerplaats van Ceasar’s Palace werd 4 maal gehouden, 2 maal voor Formule 1, twee maal voor CART. Dallas werd al na  1 uitvoering opgedoekt. En het door iedereen vervloekte Detroit verdween na zeven uitvoeringen van de kalender.
Pook was allang blij dat hij niet verantwoordelijk was voor de schuldenlast die de GP’s hadden achtergelaten.

In 1989 werd Pook gebeld door Bernie met de vraag om zo snel mogelijk naar Phoenix te komen. Nu Detroit van de kalender was verdwenen moest Phoenix haar plaats innemen.
Chris nam de telefoon op, vroeg hoe het met Bernie ging en hoorde: “I’m in this shitty boiling hot place called Phoenix and they don’t know what the ****ing hell they’re doing with this race or their city or anything. I want you on a plane as fast as possible to sort this thing out. “ Waarop Pook antwoordde: “Bernard, it’s too late, you’re too far down the road, You’re already pregnant”.

Maar Chris Pook besloot toch onmiddellijk af te reizen om eens te kijken wat er aan de hand was. Bovendien was het een goede mogelijkheid om de banden met Bernie weer aan te halen.

Maar Pook had nog een reden; in 1987 had Phoenix Pook gevraagd een haalbaarheidsstudie te doen naar een F1 evenement dan wel iets met IMSA, de Amerikaanse versie van endurance races. Net als Long Beach wilde Phoenix zijn imago opvijzelen en toeristen naar de stad trekken.
Pook adviseerde om met IMSA in zee te gaan. Omdat de Indycar race op de Phoenix oval slechts 30.000 toeschouwers trok had hij bedacht dat dat ongeveer het marktpotentieel was voor een race, een aantal dat te laag was voor het duurdere Formule 1. Als locatie dacht Chris aan een park direct naast downtown. Dit was goed bereikbaar voor het publiek en er was voldoende ruimte om tribunes neer te zetten met een goed overzicht op de track.

Twee jaar later had het stadsbestuur Jack Long in de arm genomen om het een en ander te regelen. Ook Jack had de nodige ervaring in het organiseren van stratenraces. Zo stonden Las Vegas, Detroit en Dallas op zijn CV…

Long had Phoenix overtuigd dat ze voor Formule 1 moesten gaan, op een circuit in downtown, dus niet het park in de buurt van downtown zoals Pook eerder geadviseerd had.
In de lay-out die Long van het circuit had gemaakt was weinig ruimte voor voetgangersbruggen en tribunes. Zo konden niet veel toeschouwers het evenement bezoeken en de weinige toeschouwers die er waren konden ook niet veel rondlopen.
De eerste GP werd in juni verreden, het was verschroeiend heet, slechts 6 van 26 wagens wisten te finishen en de tribunes waren akelig leeg. Vooral de rijkere bewoners uit de suburbs lieten het afweten. Er waren in elk geval niet genoeg toeschouwers om Bernies vraagprijs te dekken.
Pook gaf nog wat aanbevelingen voor de lay-out van het circuit en het plaatsen van tribunes maar men deed er de volgende race niets mee. Deze was om de hitte te vermijden naar maart verplaatst maar het gevecht tussen Senna in de McLaren en Alesi in de Tyrrell speelde zich af voor wederom lege tribunes. Een jaar later werden de aanbevelingen van Pook alsnog opgevolgd maar het was al te laat. Bernie was het hele gedoe in Amerika waarschijnlijk zat, hij betaalde Phoenix 1.2 miljoen dollar en verscheurde het contract. En daarmee was de Formule 1 geheel uit de Verenigde Staten verdwenen, 8 jaar na het afscheid van Long Beach.
Ecclestone had zijn blik al op Zuid-Afrika gericht. De Formule 1 zou pas in 2000 in Amerika terugkeren.

Bernie en Chris bespraken nog wel even het rapport wat eerder was geschreven. Ecclestone vroeg direct waarom hij het rapport niet meteen voor de eerste race had gestuurd. “Well, we didn’t talk a lot at the time and I thought you would think it was sour grapes, recommending IMSA over F1.” Waarop Bernie antwoordde: “I don’t deal in sour grapes. I deal in just the cold facts!” Het zei, en zegt, veel over de houding van Ecclestone, zaken zijn zaken, emotie speelt geen rol. Pooks reputatie zat in elk geval goed bij de Brit.

Chris Pook bleef ook na zijn avonturen met Bernie actief in de Amerikaanse racerij.
Zo wist hij een bescheiden circuit in de buurt van St Louis uit te bouwen tot een circuit van formaat. Gateway was ooit een dragstrip die door lokale fanaten gebruikt werd en is tegenwoordig de gastheer van Indycar en is het een begrip in de wereld van het dragracen.
Verder was Pook betrokken bij de organisatie van de St Petersburg Grand Prix, een stratenrace die nu nog op de kalender staat.

Ook werd hij in 2001 gevraagd om CART te gaan leiden, maar CART was in die dagen al op sterven na dood en Pook raakte ongewild betrokken bij allerlei politieke spelletjes tussen teameigenaren en Tony George van Indy Motor Speedway. Eigenlijk stapte hij niet alleen in een wespennest maar ook in een failliete boedel en het zou dan ook niet lang duren eer CART en IRL fuseerden. Maar toen was Pook allang vertrokken

Chris Pook woont nog altijd in Long Beach en laat elk jaar zijn gezicht wel even zien bij het evenement wat hij oprichtte en wat hem het respect gaf van vele rijders, teameigenaren, racepromotors en niet in het minst van Bernie Ecclestone. Het evenement is misschien niet meer zo’n grote trekpleister als wat het in de jaren ’70, ’80 en ‘90 was maar het heeft nog altijd zijn weerslag op downtown Long Beach en de stad is daarmee het voorbeeld dat een evenement als een Formule 1 race wel degelijk grote verschillen kan maken, niet alleen voor de racerij zelf maar zeker ook voor de steden waar deze evenementen worden georganiseerd. Wellicht was die ontwikkeling er zonder de Grand Prix ook wel geweest in Long Beach, de plannen lagen er al, maar door de Grand Prix te organiseren werd alles in een stroomversnelling gezet. Long Beach werd een stad waar je gezien wilde worden en waar je ’s avonds gewoon de gezelligheid kon gaan opzoeken. Door de Grand Prix verdween de criminaliteit van downtown steeds verder naar de rand van de stad of daar voorbij. Er vestigden zich steeds meer bedrijven in de stad, er werd werkgelegenheid gecreëerd en zo profiteerde dus de hele stad van de naamsbekendheid.

Het is vooral dat laatste waar Chris Pook trots op kan zijn, en het is ook daarom dat het wegzetten van autosport als geldverspilling naar het rijk der fabelen kan worden verwezen. Zolang je het natuurlijk wel goed doet….