Vorige week vond er een discussie plaats op de redactie van de F1 quiz naar aanleiding van het nieuws dat Simona de Silvestro opnieuw een poging gaat doen om de Indy 500 te winnen. De Zwitserse deed eerder al mee aan de 500 en ook aan het Indycar kampioenschap. Een podiumplaats in Houston in 2013 is de meest bijgebleven prestatie.

Dit jaar doet ze mee met een team van Beth Paretta, een dame die haar sporen heeft verdiend in de Amerikaanse racerij en een paar jaar geleden een Indycar team probeerde op te zetten met alleen maar vrouwen. Dit jaar heeft ze naar verluid alleen vrouwen op de bepalende posities. Geen idee wat dat te betekenen heeft. Voor mij hoeft dat nou ook weer niet, vrouwen op alle posities, alleen omdat ze vrouw zijn. Maar waarschijnlijk is dat nodig om gendergelijkheid te bereiken.

Schrijver dezes zag echter wel de betekenis van het inzetten van dit team voor de Silvestro, zeker omdat het technische ondersteuning krijgt van Team Penske, waarmee de Silvestro officieus deel uit maakt van de Penske armada.

“Dit betekent meer voor de positie van vrouwen in de racerij dan 10 W-series bij elkaar” was de uitspraak en die lokte meteen discussie uit. De W-series is zoals bekend een kampioenschap exclusief voor vrouwen. “De W-serie zorgt voor publiciteit en wellicht is er een vrouw die daar profijt van trekt” en “de W-serie zit komend jaar in het voorprogramma van de Formule 1, dan vallen ze zeker op” waren de tegenwerpingen.

Allemaal leuk en wel maar er is iets wat mij ergert aan die W-serie. Autosport is bij uitstek de sport waarin man en vrouw gelijke kansen zouden kunnen krijgen om succesvol te zijn, mits de juiste ondersteuning wordt geboden en waarin alleen materiaal en talent bepalend zouden moeten zijn. In zo’n beetje alle sporten, op korfbal en de denksporten na, zijn vrouwen in het nadeel op het onderdeel fysieke kracht. In de autosport zou dit niet direct een probleem hoeven te zijn, ook getuige de successen van Danica Patrick, de gezusters Force, Shirley Muldowney en consorten.

Dus waarom die segregatie? Autosport zal nooit een sport worden met een vrouwen en mannen afdeling. Er zal nooit een Formule 1 kampioenschap zijn voor vrouwen, nooit een Female 500, nooit een 24 Heures pour les Femmes, zeker niet als je de enorme kosten in ogenschouw neemt.

Michele Mouton, die in de jaren ’80 rally’s meetellend voor het wereldkampioenschap won en in 1982 bijna wereldkampioene werd, zei het twee jaar geleden, bij het begin van de W-serie nog treffend: “vroeg of laat moet je het tegen de jongens opnemen als je verder wilt komen in deze wereld. Waarom dan deze segregatie? Als je op in de W-series gratis aan autosport kan doen en wat ervaring op kan doen is dat prima. Maar je moet wel verder kunnen komen.”

Vele jongens uit de rallywereld van de jaren ’80 zullen nog wel eens nachtmerries hebben overgehouden aan deze Française, vooral Ari Vatanen en Walter Röhrl moesten alle zeilen bijzetten en Bobby Unser dolf in 1985 het onderspit tegen haar op Pikes Peak.

En dat is precies wat ik mis bij de W-series: er is geen doel, geen missie, anders dan vrouwen een kans te geven aan autosport te doen. Op zich is dat lovenswaardig maar het is bij lange na niet genoeg. De missie moet zijn om vrouwen verder te helpen en gelijke kansen te scheppen voor man en vrouw (en voor mijn part, elke huidskleur). Noem het maar emancipatie. En als je dat wilt bereiken, dan zal je toch moeten beginnen met deelname van vrouwen aan races waarin beide sexes aan de start komen. En dat is precies waar het Mouton om gaat. Ze zit de FIA commissie Women in Motorsport voor die het tot doel heeft gemaakt om meisjes al op jonge leeftijd te introduceren in de racerij, dus bij de karts, en vanaf daar een programma uit te stippelen waarlangs je je kunt ontwikkelen. Oftewel ondersteuning.

“Uiteindelijk ging het er in mijn carrière niet om dat ik de mannen wel even een lesje zou leren. Zou laten zien dat ik, als vrouw nog wel, iedereen kon verslaan. Ik was en ben geen soort superwoman. Ik wilde gewoon gezien worden als een hele goede rallyrijder, als gelijke.”

Om dat te bereiken hebben we nog een lange weg de gaan en de W-serie gaat zeker geen goede rol spelen in het streven naar gelijkheid, er is geen ondersteuning op de weg naar boven, het straalt ook juist segregatie uit en deze uitstraling werd weerspiegeld in de woorden van Carmen Jorda die voor alle vrouwen meteen maar bepaalde dat geen enkele dame ooit tegen de mannen op zou kunnen, daarmee een grove belediging uitende richting Mouton, de Silvestro. Patrick, Sarah Fisher, Ellen Lohr, Pippa Mann, Des Wilson, Sophia Flörsch, Lella Lombardi, Marie Claude Beaumont, Muldowney, Erica Enders en vele, vele anderen.

Op één aspect zullen vrouwen echter wel altijd in het nadeel zijn: bij de meeste mensen, mannen en vrouwen, bestaat er een kinderwens. En om die te vervullen zullen vrouwen altijd een tijdje hun carrière moeten onderbreken in de hoop na zwangerschap en bevalling weer terug te komen op het hoogste plan als dat lichamelijk gezien nog lukt en er niemand na een jaar afwezigheid de sponsorgelden heeft ingepikt. Aan die ongemakkelijke gevolgen van het grote geluk van kinderen krijgen kan helaas niemand iets aan doen, de W-series al helemaal niet.