“ In het Academisch Ziekenhuis van Groningen is vanochtend…”. De nieuwslezer van het ANP hoefde niet verder te lezen. Ik begreep het al. Jack was dood…

Dat is vandaag 35 jaar geleden, ik was nog net geen 11. Ik meen dat het op een dinsdagmiddag was, ik was net uit school. Twee dagen ervoor was Jack Middelburg zwaar verongelukt in de beginfase van de nationale races op het stratencircuit van Tolbert.

Het nieuws van het ongeval was natuurlijk al een schok. De races waren niet op TV geweest maar er doken wat amateurbeelden op. Uiteraard waren ze vaag en schokkerig maar ik kan mij nog goed de stuiterende motor en de stuiterende Jack Middelburg herinneren. En eigenlijk zei ik het al tegen mezelf: “dit komt niet goed”.

Maar toch was het confronterend, 2 dagen later, om het nieuws te horen op de radio. Ik liep ontsteld door het huis en riep dat Jack Middelburg overleden was. Mijn moeder leefde met mij mee. Gek eigenlijk, auto- en motorsport interesseerde haar helemaal niet. Maar Jack Middelburg was in Nederland een grootse persoonlijkheid. Zo een waar iedereen wel eens van gehoord had, of je nu wel of niet een racegek was.

Kranten en TV pakten groot uit: Het Journaal opende met Jack, Jack stond op de voorplaat van de Telegraaf. Je zou kunnen zeggen dat heel Nederland geschrokken was.

Achteraf gezien vraag ik me af waarom de dood van Middelburg me zo aangreep. Wat wist ik nou van ‘m? Eigenlijk niets. Zijn naam werd vaak genoemd tijdens de live uitzending van de TT van Assen van 1983, de eerste motorrace die ik intensief bekeek. En verder dook zijn naam op bij reportages van de races op de stratencircuits van Hengelo, Raalte en Ammerzoden. Die werden toen nog regelmatig uitgezonden op Studio Sport. Jack kwam regelmatig als winnaar over de streep, vaak vergezeld door Boet van Dulmen.

Maar verder wist ik eigenlijk niets van ‘m. Ik vernam pas jaren later dat hij internationaal succes had gehad en vooral bekend stond om zijn spectaculaire rijstijl. De boekjes van Henk Keulemans en Hans van Loozenoord verslond ik in die tijd, waaronder de uitgaves van 1980 en 1981. Dat waren de jaren waarin Jack de TT  en de Grand Prix van Engeland won. Op Silverstone versloeg hij met zijn productie Suzuki zomaar de fabriekscoureurs Mamola, Ballington en vooral wereldkampioen Kenny Roberts. Maar op 3 april 1984 wist ik dat allemaal nog niet.

Ik denk dat het zijn naam was: Jack Middelburg klonk zo stoer. Met zo’n naam kon je geen tandarts zijn of notaris, met zo’n naam was je motorcoureur.

Maar het leven ging verder. Twee maanden later werd er weer een TT gereden. Uiteraard waren er veel herdenkingen. De hele internationale motorwereld stond er bij stil. Tot mijn ongenoegen was het circuit ingekort, wat mij in die tijd als heiligschennis overkwam. Achteraf snapte ik het wel want de Bedeldijk was eruit gehaald, de plek waar Franco Uncini een jaar daarvoor een  zwaar ongeval beleefde. Dat ongeval leek veel op dat van Jack; geraakt aan het hoofd door achteropkomende rijders. De Italiaan kon het echter wel navertellen.

In elk geval leken twee heren in de 500cc ter nagedachtenis van Jack te racen; nadat Freddie Spencer was uitgevallen met motorpech ging het tussen Randy Mamola, Raymond Roche en Eddie Lawson. Lawson, toch altijd al een voorzichtige rijder, leek op een gegeven moment te denken: “zoek het maar uit, ik kijk wel van een afstandje toe”.

Roche en Mamola leken elkaar wel elke bocht te willen passeren, en dan wel zo spectaculair mogelijk. Helaas kon er maar een winnen. Volgens commentator Hans Kievit had Roche de race in de laatste ronde bij het uitkomen van de Veenslang verloren. Inhalen was in de rest van de ronde toch onmogelijk. Misschien was dat wel zo maar Roche was het er niet mee eens. Hij remde Mamola er bij het ingaan van de Geert Timmer bocht uit en ik heb daarna nooit meer iemand zijn motor zo plat zien leggen. Hij hield ‘m ook nog ternauwernood op de baan maar Mamola kon er bij het uitgaan van de bocht weer voorbij en streek de  overwinning op…

De Fransman en de Amerikaan zeiden achteraf enorm te hebben genoten van hun duel en bekeken later met veel plezier de foto’s en de bewegende beelden.

Je kon het een duel ter nagedachtenis aan Jack noemen. En eigenlijk kon je je geen beter eerbetoon voorstellen….