“Thirty three of the best drivers in the world and they can’t go over a bloody straight together”. Was getekend, David Hobbs, enkele minuten na de enorme startcrash tijdens de Indy 500 van 1973. De koplopers wisten de zaken nog wel recht te houden maar de 5^e startrij werd er eentje van 4 in plaats van 3 en daarvoor was de Indy Motor Speedway te smal. In een kettingreactie werd de één na de andere wagen geraakt en in een spin getikt. Voornaamste slachtoffer was Salt Walther samen met een tiental toeschouwers. In de crash was zijn brandstoftank gescheurd en terwijl de wagen diverse keren om z’n as ging werd de gloeiendhete methanol over het publiek gesproeid. Diverse toeschouwers moesten zich laten behandelen wegens brandwonden. Walther zou zijn hand de rest van z’n leven in een handschoen houden.

Ik moest aan de woorden van Hobbs denken toen Lewis Hamilton en Max Verstappen aan autostapelen gingen doen. De top dogs in het wereldkampioenschap willen niet voor elkaar onder doen en spiegelen zo zichzelf af als een stel onhandige amateurs.

Gelukkig weten we dat we hier niet te maken hebben met amateurs. Hamilton en Verstappen zijn niet van die figuren die de amateurposities innemen in de 24 uur van Le Mans of Daytona. Van die rijders waarvan je afvraagt waarom ze ooit een licentie hebben gekregen.

Nee, dit zijn met afstand de 2 beste coureurs van dit moment, en ze slagen er niet in samen door een chicane te gaan of samen door een snelle bocht op Silverstone. En als ik dat zie voel ik me toch een beetje opgelicht. Want ik ga kijken naar de opvoering van een masterclass, in het voetbal zou je dan de Champions League finale verwachten. Maar je krijgt Dordrecht tegen Helmond Sport voorgeschoteld…

Ja, het is niet de eerste keer dat 2 topcoureurs met elkaar botsen. We kennen allemaal de gevechten tussen Villeneuve en Schumacher, tussen Hill en Schumacher en tussen Senna en Prost. Het enige verschil: hier was vooral sprake van het afdwingen van een beslissing in het wereldkampioenschap, iets wat in feite nog onverkwikkelijker was dan wat er op Monza gebeurde. Maar laten we daar maar niet over door gaan zagen.

Hill en Schumacher hadden ook wel eens ruzie over hetzelfde stukje asfalt toen de titel nog niet op het spel stond: Silverstone en Monza, allebei in 1995. Allebei de keren probeerde Hill een inhaalpoging die op z’n zachtst gezegd opportunistisch was. Beide keren resulteerde dit in een bezoek aan de grindbak voor beide heren, beide keren profiteerde Johnny Herbert.

En we kennen ook nog wel de keren dat de Tarzanbocht op Zandvoort een scherprechter was in het duel tussen twee titelpretendenten. Zoals met Hunt en Andretti in 1977: Hunt houdt aan de binnenkant de deur dicht, Andretti probeert het buitenom, Hunt geeft geen ruimte bij het uitkomen van de bocht en allebei eruit. Hunt direct, Andretti een paar ronden later. En Lauda kon al voorzichtig zijn tweede titel vieren.

Of de klap tussen Reutemann en Laffite in 1981. Allebei het decor in en Piquet kon een belangrijke stap zetten richting zijn  eerste titel.

En 2 jaar later werd Piquet er afgekegeld door Prost die de leiding in het wereldkampioenschap had. Piquet geen punten maar Prost ook niet om dat hij er met schade een ronde later afging. Arnoux profiteerde en kon zich ook opmaken voor de titelstrijd. Piquet was na Zandvoort echter veel te snel voor iedereen.

Maar deze voorbeelden waren vooral een opsomming van onhandigheden, een fout van één van de twee. Hooguit Hunt – Andretti was een kwestie van elkaar geen meter gunnen. Net als wat er op Monza gebeurde en eerder op Silverstone.

Mekaar niets gunnen. Sommigen zullen het winnaarsmentaliteit vinden, ik noem het kleutergedrag.

Waar ik me nog meer aan kan ergeren is vervolgens het gekrakeel op de diverse discussieplatforms. De een vindt dat Max in z’n recht staat, de ander Hamilton, race incident, straf, geen straf, de stewards zijn sukkels, nee, ze hebben volkomen gelijk. Twitter dus maar even vermijden dus.

Jacky Stewart doet ook nog een duit in het zakje door Max van onvolwassenheid te betichten. Kan de discussie zich daar weer op richten. In 1990 bemoeide Stewart zich ook met de crashes van prost en Senna. “Ayrton you have had a run in with every top contender these last few years. When is that going to stop?” Waarop Senna: “I don’t run into people, they run into me”. Tja…

Het enige leuke van zo’n clash tussen top dogs is dat er altijd iemand van kan profiteren. En soms is dat meteen ook een heel leuk podium. De eerder genoemde Herbert was een zeer populaire winnaar, behalve in Nederland dan want daarmee waren de kansen van Jos Verstappen bij Benetton definitief verkeken.

En in 1990 leverde de crash van Senna en Prost op Suzuka een heel gezellig podium op: “Good afternoon, ladies and gentlemen, my name is Nelson Piquet” klonk het tijdens de ceremonie. Roberto Moreno en Aguri Suzuki maakten het gezelschap compleet en tijdens de persconferentie werd er veel gelachen.

Wat dat betreft is de winst van Ricciardo wel vergelijkbaar met die van Piquet destijds. Beiden hadden al meer dan 2 jaar niet meer gewonnen.

Nog een voordeel van de rotzooi van Verstappen en Hamilton: Ricciardo kan eindelijk laten zien waarom hij ooit voor nummer 3 heeft gekozen. Hij mag als dank een rondje rijden met een topstuk uit de racewagenverzameling van baas Zak Brown: de Wrangler Chevy van wijlen Dale Earnhardt. Ricciardo was altijd een fan van de 7-voudig NASCAR kampioen. Drie keer raden welk nummer er op de Chevy staat…..