Formule 1 is begonnen en Max gaat z’n beste jaar ooit tegemoet. Hoe zal het Veekay dan vergaan? Gaat hij ook een gooi naar het Indycar kampioenschap doen? Krijgt Arie Luyendyk na 24 jaar een opvolger als Nederlandse winnaar van de Indy 500?

Als het gezegde van ‘een goed begin is het halve werk’ opgaat heeft Rinus nog wat werk te doen. Er is een paar keer getest dit jaar. Op de roadcourse van Sebring ging het best aardig maar deze week ging het op de Indy Motor Speedway helemaal fout. Een windvlaag bracht Veekay uit balans en daarmee vloog de enige Nederlandse vertegenwoordiger al na 4 ronden de muur in. De rest van de tweedaagse test mocht Veekay vanaf de bank bekijken.

De test op Indy liet zien dat de top nog altijd bestaat uit een Ganassi/Penske mix met een topping van Rahal-Letterman-Lanigan. Andretti schittert lichtelijk in afwezigheid, maar een nieuw topteam gloort al aan de horizon: McLaren-Schmidt-Peterson.

De Macs lieten verleden jaar al een paar keer zien met Pato ‘O Ward dat het team in staat was een snelle wagen neer te zetten. De beste wedstrijd van de Mexicaan was die op Road America waar hij pas 2 ronden voor de finish werd verslagen door Felix Rosenqvist. “If you can’t beat ‘m, buy ’m” zal Zak Brown wel gedacht hebben en zodoende zit de Zweed nu ook bij McLaren. Montoya is erbij gekomen voor de Indy 500 en de Colombiaan antwoordde dat het was als fietsen toen ‘m werd gevraagd hoe het voelde om voor de eerste keer sinds 2017 weer in een Indycar te zitten. Toepasselijk is ook dat zijn McLaren in wit en oranje gespoten zal zijn op Indy, 50 jaar nadat Peter Revson de pole haalde in een oranje-witte Yardley McLaren.

Penske is weer een viertal geworden nu Scott Mclaughlin voltijds bij het team zit. Newgarden is uiteraard weer titelkandidaat, Pagenaud zal zich willen bewijzen na een slecht 2020 en Power hoopt niet meer de naam van beroepspechvogel te hebben.

Ganassi gaat verder zonder Rosenqvist maar heeft naast Ericsson en Dixon nu Alex Palou ingezet. Palou werd verleden jaar door Rinus Veekay verslagen voor de rookie titel maar hij heeft toch de gang naar een topteam weten af te dwingen. Maar of de Spanjaard daar ook veel profijt van kan trekken weet ik niet. Ericsson had de afgelopen 2 jaar best aardige resultaten maar ook niet meer dan dat. En in het verleden reden Graham Rahal en Charlie Kimball als 3^e en 4^e rijder voor het team maar heel veel heeft ze dat niet gebracht, hoewel Kimball in 2013 op Mid Ohio wist te winnen.

Een speciale vermelding verdient de 4^e inschrijving in het Ganassi team, deze wordt gereden door 7-voudig NASCAR kampioen Jimmie Johnson, overal, behalve op de ovals. Tony Kanaan zal die races voor z’n rekening nemen. Eigenlijk opmerkelijk dat Johnson liever nog geen ovals rijdt. Hij heeft gedurende zijn hele carrière bijna niet anders gedaan. Wellicht vindt Jimmie de verschillen tussen een Chevy Camaro en een Indycar te groot.

Maar wat moet je zeggen van het Andretti team? Verleden jaar liep niet echt voorspoedig. Colton Herta won een race maar Rossi, Hunter Reay en Marco stonden droog. En parttimer Hinchcliffe was ook niet zoveel van voren te bewonderen. Nu is dat bij Marco geen verrassing en beginnen bij Hunter Reay mogelijk de jaren wat te tellen maar Rossi zal met gemengde gevoelens terugdenken aan 2020. Van titelkandidaat naar een also-run…

Van Colton werd wel duidelijk dat hij een toekomstig kampioen is, met regelmatige races die elke keer weer punten opleverden en daarmee haalde de zoon van voormalig Indycar racewinnaar Bryan Herta het maximale uit zijn wagen. Hij zal zijn status van titelkandidaat willen waarmaken. Rossi zal eerherstel willen behalen. Hunter Reay en Hinchcliffe zullen op zoek gaan naar een enkele overwinning. Marco is gaan parttimen en dat is maar goed ook. Het werd een beetje belachelijk om zo’n goed geprepareerde wagen jaar-na-jaar te verkwanselen.

Elke Andretti coureur zal zo zijn eigen agenda hebben, maar er is dit jaar ook nog een Andretti dependance, in de vorm van het team van Michael Shank. Jack Harvey viel vorig jaar aanvankelijk tegen bij de seizoensopener op Texas waar winnaar Scott Dixon de Brit elke 5 ronden leek tegen te komen. Maar later in het jaar liet hij zien dat hij snel kan zijn al was hij er niet altijd bij aan de finish. Helio Castroneves zal tenslotte na jarenlang voor Penske te hebben gereden nu enkele races voor dit team rijden, waaronder de Indy 500 die de Braziliaan graag voor de 4^e keer wil winnen om zich te kunnen voegen in het rijtje van Foyt, Unser en Mears.

Het Rahal-Letterman-Lanigan team is een outsider. Het team van de Rahals wint niet vaak maar heeft met Sato wel de Indy 500 winnaar in huis. De Japanner is een beetje vreemd, wisselt superraces af met wedstrijden vol rookie-mistakes. Graham Rahal was vorig jaar vaak in de buurt van de winst maar leek altijd net dat laatste beetje te missen om de kop te kunnen pakken.

En verder?

AJ Foyt rijdt dit jaar met Sebastian Bourdais. Velen zullen wel weer de wenkbrauwen fronsen maar Supertex is allang niet meer American only. Je zou denken dat het iets van de laatste jaren is maar eigenlijk is Foyt nooit extreem America minded geweest. Hij houdt alleen enorm van Indycar en haar tradities en dan vooral van ovals. En dan haalt het niet uit wie er voor hem rijdt, zolang hij maar goed rijdt en vooral geen zeurpiet is. En daarom werkte hij met plezier samen met onder andere Kenny Brack, Eliseo Salazar, Airton Dare, Felipe Giaffone en ook met Sato! Een Japanner in het meest Amerikaanse team wat je maar kunt vinden. Met Bourdais heeft Foyt opnieuw een coureur die altijd doorzet en nooit zeurt, al zal Robert Doornbos daar wellicht anders over denken.

Dale Coyne heeft de publiciteit gezocht door Romain Grosjean naar binnen te halen voor alle niet-oval races. Coyne heeft wel de mensen in huis om een snelle wagen neer te zetten. Wellicht kan Grosjean er mee uit de voeten maar hij kan zijn reputatie in de Formule 1 beter niet voortzetten. Pietro Fittipaldi zal de ovals rijden en Ed Jones rijdt de 2^e wagen.

Dan hebben we nog het kleine team van Carlin, waar Max Chilton een aantal niet-oval races voor zal rijden. Wie de ovals zal rijden is nog niet bekend, vorig jaar deed Conor Daly dat, op Indy na.

Verleden jaar vulde Daly het zitje van Ed Carpenter op de weg-  en stratencircuits. Ed voelt zich daar nu eenmaal niet zo thuis en dus deelt hij zijn wagen met Daly. Op de ovals is Daly dan ook vrij om voor een ander team te rijden. Behalve op Indy eind mei, want dan rijdt hij naast Carpenter en Veekay de 500.

Veekay liet verleden jaar zien dat hij zich ontwikkelt tot een uitstekende oval rijder terwijl hij ook goed uit de voeten kan op weg- en stratencircuits. Hij zit dan ook in het team van de laatste oval specialist Ed Carpenter.

Op de race in Texas na deed Veekay het uitstekend op ovals: Tijdens de Indy 500 was hij lange tijd de snelste en gooide eigenlijk alleen een mislukte pitstop roet in het eten. Daarmee liep hij 2 ronden achterstand op en dat haal je op een oval zelden meer in.

Maar op Iowa en op Gateway liet de Nederlander zien dat hij heel secuur en precies kan sturen met fantastische geslaagde inhaalpogingen, zowel binnendoor en buitenom. En dat hij die kunst ook kon vertalen naar ongeëvenaarde inhaalacties op wegcircuits bewees hij op Road America waar erkend Indy 500 winnaar het nakijken had in de Caroussel, een lange doordraaier, nadat Veekay bij hem buitenom ging.

Opmerkelijk eigenlijk want zijn achtergrond is toch vooral weg- en stratencircuits. Dan zou je toch zeggen dat hij daar het best op gedijt. Veekay heeft ook al eens aangegeven dat hij houdt van het gegooi en gesmijt op stratencircuits. Maar ook Arie Luyendyk had ooit dat verwachtingspatroon dat hij specialist was in linksaf en rechtsaf maar ook hij reed zijn beste races op ovals, sterker, al zijn overwinningen behaalde hij op ovals.

Wat ovals betreft is het jammer voor Veekay dit type circuit een uitstervend ras begint te worden in de Indycarseries. Dit jaar zijn er maar 4 ovalraces, het kleinste aantal ooit. En misschien is de oval wel in de hele Amerikaanse racerij op z’n retour. De NASCAR Monster Cup series heeft inmiddels 7 races op roadcourses op het programma staan en er gaan ook geruchten over een te organiseren NASCAR/Indycar doubleheader op een stratencircuit. We gaan het zien.

We beginnen op Barber Motorsport Park in Alabama. Vorig jaar werd daar niet gereden vanwege de COVID crisis, in 2019 won Sato. Newgarden heeft met 3 overwinningen het vaakst de bloemen in ontvangst mogen nemen, Scott Dixon vreemd genoeg nog nooit, terwijl de baan best wel lijkt op Mid Ohio waar de Nieuw Zeelander dan weer heel vaak won.

Als ik een gokje zou mogen doen voor de winst zou ik natuurlijk kunnen gaan voor Dixon, of Newgarden, of Power. Maar ik ga eens kijken naar anderen en dan vul ik mijn lot in met de naam van Colton Herta. We zullen het dit weekeinde gaan zien!